داشتم عکسهای ابتدای مسئولیتم رو نگاه میکردم. یک عکس بد جوری باعث دلتنگیم شد. دلم تنگ حال و هوای با صفای بچه ها شد! چیزی که الان کمرنگ شده.
احساس میکنم بعضی از بچه ها وقتی دانششون زیاد میشه، خودشون رو گم میکنن. مهندسی که وقتی مدرکشو نگرفته کابل میکشه، وقتی مدرکشو گرفت دیگه خیلی براش زور دار که مثل این عکس زیر ، سیم بکشه.
عبارت زیباییست! و به نظرم جالب و صادق. البته هم وجهه مثبت داره و هم منفی! ولی خیلی بهتر از اشرافیت قدرت یا اشرافیت ثروته. چیزی که در همه جای دنیا و حتی در تمامی نظامهای مدرن و دموکراتیک به یک نوع اصل عملی تبدیل شده.
این شعار اسلامه:
هنوز چند دقیقه نیست که از کلاس استاد گیویان خارج شدم. طبق معمول موضوعات بسیار جالبی مطرح شد. اما صحبتی در کلاس مطرح شد که احساس کردم جای بحثش توی وبلاگه.
استاد نکته جالبی گفت. چرا در یک برهه زمانی همه شخصیت های منفی در ادبیات عمومی اسامی خاصی میگیرند و همه شخصیتهای مثبت هم اسامی خاص دیگری؟ البته مثال ایشون یکم قدیمی بود. به نظرم به دهه های اول انقلاب برمیگشت زمانی که جکها بیشتر در مورد هوشنگ و کامبیز ساخته میشد و اکثر شخصیتهای منفی فیلمها (به ویژه فیلمهایی که در مورد رژیم سابق بود) اسامی ایران باستان داشتند. از طرف دیگه ملا نصر الدین دیگه داشت از اذهان عمومی رخت بر میبست.
مثال امروزیش دقیقا برعکسه: جواد بودن یعنی یابو بودن اما آتنا و ساناز و... اسم دختر باکلاسهاست.
استاد در جلسات قبل گفته بودند بچه ها یک شعر از حافظ رو تحلیل محتوا کنند. من هم غزل 57 دیوان حافظ رو انتخاب کردم. غزلی که شخصا خیلی دوستش دارم.
این جلسه اولین جلسه ای بود که سر کلاس درس با استاد گیویان روش تحقیق میخوندم. من دو جلسه اول نبودم و کمکم باید پستهای اون جلسات رو هم براتون بذارم.
اما این جلسه برام خیلی جالب بود. نحوه اداره کلاس و نیز بحثهای مطرح شده که البته خیلیهاش هم ربطی به روش تحقیق نداشت، به نظرم کاملا مفید بود.
استاد ازمن پرسید لیسانس چی خوندم و وقتی فهمید مهندسی خوندم تعجب کرد و شاید هم ناراحت شد که: "تو رو به علوم انسانی چه!" نفهمیدم چی شد که فکر کرد من تاریخ معاصر خوب خوندم که امیدوارم تا آخرش متوجه نشه من اصلا تاریخ معاصر بلد نیستم!
